რეი ბრედბერი – ტანმოხატული კაცი

“ფანტაზია უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ცოდნა. ცოდნას საზღვრები აქვს, ფანტაზია კი თავისი უსაზღვროებით ქმნის ევოლუციას.”

ბრედბერის ფანტაზიას რომ საზღვრები არ აქვს, ახალი ამბავი არ უნდა იყოს ფანტასტიკის მოყვარული მკითხველისთვის, მაგრამ ასეთი მრავალფეროვნება და გასაოცარი ამბების კორიანტელი ნამდვილად თავბრუს დაგახვევთ.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ეს ერთი ტანმოხატული კაცის სხეულზე მომავალში მომხდარი ამბებია; ნახატები კი იმდენად თვალწარმტაცი და არაჩვეულებრივია თავისი რეალურობით, რომ მაშინვე იპყრობს მნახველის ყურადღებას, თუმცა ღამით აშინებს კიდეც, რადგან ცოცხლდებიან…
არ მოგეჩვენათ, მართლა ასე ვთქვი, ცოცხლდებიან! მოძრაობას იწყებენ და სათითაოდ ყვებიან სხვადასხვა ამბავს.

შეგიძლიათ სულ თავიდან დაიწყოთ, მშვენიერი სახლით, რომელიც ყველაფერს თავად აკეთებს: ალაგებს, სადილს ამზადებს, ბავშვებს თასმებსაც კი უკრავს და არაჩვეულებრივ ადგილებში გამოგზაურებთ. ეს ნამდვილი “ბედნიერების სახლია”, თუმცა ჰადლების წყვილისთვის არც ისე ბედნიერი.
შავკანიანებით დასახლებულ მარსზე რას იტყვით? ისინი დედამიწიდან გაიქცნენ, მშვიდად დასახლდნენ ჩაგვრისგან და შეურაცხყოფისგან შორს, ახლა კი თეთრკანიანები მიდიან მათთან დახმარების სათხოვნელად.
როგორი წარმოგიდგენიათ მსოფლიო ომის ქარ–ცეცხლში? ნიუ–იორკის, პარიზის, ლონდონის, შანჰაის და სხვა დიდი ქალაქების გარეშე?

ახლა კოსმოსზე და კოსმონავტების ამბებზე რაღას იტყვით? ერთმანეთისგან განსხვავებული, მრავალფეროვანი, სევდიანი და იმედიანი. მუდამ წვიმიანი ვენერა, კოსმონავტებისთვის თავშესაფრად აგებული მზიანი გუმბათებით. ისევ მარსი და მარსელები. კოსმოსში მომხდარი აფეთქება და სივრცეში გაბნეული ადამიანები, რომლებიც სხვადასხვა პლანეტებისკენ მიქრიან. “მატყუარა” კოსმოსური ხომალდი ბავშვებისთვის და მუდამ სიმშვიდის ძებნაში დაღლილი კაპიტანი. დედამიწაზე დაბრუნების ოცნება და კიდევ უამრავი ასეთი.
დროში მოგზაურობა და რობოტი–ორეულები? (გაგეცინათ ალბათ) ეს ხომ ყველა ადამიანის ახდენილი ოცნება იქნებოდა, მაგრამ ნუ იჩქარებთ. იქნებ უკეთესია ჩვენი საქმე თავად ვაკეთოთ, ისე როგორც ახლა.
სამყაროს აღსასრული, განკითხვის ჟამი და ახალი მსოფლიო წყობა ხომ ცალკე აღმოჩენაა. დედამიწის დაპყრობის მსურველი უცხოპლანეტელები და აჯანყებული ცხრა წლამდე ბავშვები. “შურისმაძიებელი ქალაქი”, რომელიც დედამიწელების გასანადგურებლად ისევ მათ იყენებს, ოღონდ, თითბრის გულებით და ვერცხლის ორგანოებით შექმნილს.
საიდანაც უნდა დაიწყოთ, თქვენს წინაშე ყოველთვის ფანტასტიური ამბები გადაიშლება, თქვენ კი შეგიძლიათ ამ ყველაფრით აღფრთოვანდეთ და კითხვა განაგრძოთ.

ამ თითქოს მარტივი, დიდებისთვის დაწერილი ზღაპრების ქვეტექსტების ამოცნობა ერთი სიამოვნებაა, ღიმილთან ერთად შიშსაც მოგგვრით და გულწრფელად დაფიქრდებით მომავალზე.
მოკლედ, აქ ყველაფერი ბევრია: მრავალფეროვანი სიუჟეტი, უცნაური,მაგრამ ფანტასტიური, საშიში და აღმაშფოთებელი ამბებიც კი, გალაქტიკის საზრუნავებით დატვირთული მომავლის ადამიანები, სევდა და მონატრება, ომები და კოსმოსი, სივრცე და გალაქტიკა… მაგრამ ერთი ტანმოხატული კაცი, რომლის ზურგზეც კიდევ ერთი ლაქა უცნაურად მოძრაობს…

“მარჯი,ჩქარა,სარდაფში გაიქეცი!… გვბომბავენ!”

პოსტი დაწერილია სპეციალურად თბილისის წიგნის საერთაშორისო ფესტივალის მიერ გამოცხადებული ბლოგერების კონკურსისთვის.

წარმოიდგინეთ, თქვენ რომ ათი წლის გოგონა იყოთ, რომელიც რევოლუციამდელ ირანში ფრანგულ სკოლაში სწავლობს, ჰყავს მეგობრები, არაჩვეულებრივი მშობლები და არაფერია აკრძალული. ცოტა ხანში კი იძულებული ხდება თავსაბურავი ატაროს, კლასელ ბიჭებთან ლაპარაკიც კი საშიში გახდეს, ქუჩებში დემონსტრაციები, მკვლელობები და ქვეყანაში ომი დაიწყოს…
მაშ ასე, ეს მარჯან სატრაპის ისტორიაა. ირანელი პატარა გოგონასი, რომელიც ომს გაექცა და საკუთარი თავის საპოვნელად ისევ მას დაუბრუნდა. მართალია მარჯი ფიზიკურად არ იბრძოდა, არც იარაღი სჭერია ხელში, მაგრამ ყოველთვის აპროტესტებდა უსამართლობას და ამის გამო ხშირად შარშიც ეხვეოდა, მაგრამ მაინც არ წყვეტდა ბრძოლას… ბრძოლას დამოუკიდებლობისა და პიროვნული განვითარებისთვის.
მან ბევრი გადაიტანა…ძალიან ბევრიც კი… ცუდი გზითაც იარა და სისულელეებიც ჩაიდინა, მაგრამ განა გააანალიზებ შეცდომას თუ ის არ დაუშვი? სწორედ ამის გამო არ დართო მამამ ქორწინების ნება, თუმცა კი იცოდა, რომ ეს ქორწინება აუცილებლად კრახით დასრულდებოდა?
მარჯანი წარჩინებული ოჯახის შვილი, ირანის ელიტის წარმომადგენელი და ქვეყნის ჩრდილოეთ ნაწილში მცხოვრობი გოგოა, რომელსაც მამის კადილაკით სიარული სცხვენოდა და ამის გამო ბრძოლას აპირებდა, არც ის მოსწონდა მათი მოახლე მარტო რომ სადილობდა, ცალკე მაგიდასთან და არც ის ბებიას სახსრების ტკივილი რომ სტანჯავდა.
სწორედ ამის გამო უნდოდა წინასწარმეტყველი გამხდარიყო…
მაგრამ ეს ბავშვობაში, სანამ ფრჩხილის ლაქი, ჯინსები და კედები შემაძრწუნებელ დანაშაულს არ წარმოადგენდა. მეგობრებთან ერთად შეკრება ხომ ფუნდამენტალისტი ირანელებისთვის დანაშაულის უმაღლესი ფორმა იყო, განსაკუთრებით თუ თან ღვინო და კარგი მუსიკა მოგეპოვებოდათ…
ის კეთილი გოგონა იყო. ბევრი ფიქრით დატვირთული, რომელიც ღმერთს იმიტომ გაუბრაზდა, რომ ბიძიის დაკარგვა არ უნდოდა.
14 წლის ასაკში კი საკუთარი თავის ამარა დარჩა უცხო ქვეყანაში. მერე იყო ახალი სამყარო, მეგობრები, სიყვარული, მოსაწევი, “ბოსტნეულად” ქცევა და იმედგაცრუებების მთელი ჯარი. მოკლედ, ევროპის შესისხლხორცება სცადა და ლამის ფატალურად დაასრულა სიცოცხლე, მაგრამ მაინც შეძლო ბრძოლა, ამჯერად საკუთარ თავთან და მოახერხა ჩამოყალიბებულიყო წარმატებულ, შემდგარ და საინტერესო პიროვნებად.

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ეს მარჯან სატრაპის “პერსეპოლია” – პატარა გოგონა, დიდი ისტორიით, ბევრი ცრემლით, იმედგაცრუებით, შიშით და შეცდომებით, ომით და ჭრილობებით, მაგრამ ამავდროულად იმედებით, ცოდნით და წინააღმდეგობებით სავსე ქალი.

ადამიანობა როგორც ასეთი

სათაური დიდი ვერაფერი,
პოსტიც ალბათ ასეთივე,
მთავარია თქვენ რას ფიქრობთ ამ ყველაფერთან დაკავშირებით.

მაშ ასე…

რადგან ერთხმად ვაღიარებთ, რომ ადამიანები განხვავებულები და ინდივიდუალურები არიან, უნდა ვაღიაროთ ისიც, რომ მათი კონფორმისტული ხასიათიდან გამომდინარე ცდილობენ ერთმანეთს, ოჯახის წევრებს და უცხო ადამიანებს მიბაძონ. ამ მცდელობაში იმდენად ემსგავსებიან ერთმანეთს და ის ინდივიდუალური საწყისი იმდენად უფერულდება, რომ თითქმის აღარაა შესამჩნევი.
მეტად მაღალფარდოვანი რომ არ იყოს იმასაც დავამატებ, რომ მე, როგორც რიგითი მოქალაქე, ვერ ვიტან ამ მსგავსებებს, მასობრიობას და სულელურ გაერთიანებებს, საშინელ ყოველდღიურობასა და ბევრ შეხედულებას ანუ იმ ძირგამომპალ, ვითომ ისტორიულ სახოვარს, ჩვენი წინაპრებისგან რომ შემორჩა.

სასიამოვნოა, რომ არსებობენ ადამიანები, ვისთვისაც მხოლოდ ჭამა და ძილი არაა ბედნიერება, შეუძლიათ ფიქრი და უკეთესობის სურვილი აქვთ, მაგრამ ეს მასიურობა და „რას იტყვის ხალხი?“ ისე ძირ-ფესვიანადაა გამჯდარი საზოგადოებაში რთულია განსხვავებული ან დამოუკიდებელი შესთავაზო მათ. რატომაა საშიში ცვლილებები? ეს ქართველობას ნაკლებად გვართმევს, ვიდრე ჯეკ დენიელსის სიყვარული. რატომ ლანძღავენ ახალ თაობას? რადგან უსამართლობას ვერ ეგუებიან? ან იმიტომ, რომ ზოგჯერ მათი სურვილები არ ემთხვევა გარესამყაროს და შეცვლას ცდილობენ? ამით არც ტრადიციებს ვკარგავთ და არც კულტურულ ფასეულობებს.
ჰო, თქვენ ყოველთვის ფიქრობთ რას იტყვის სხვა, რა იქნება სწორი ან უკეთესი, მაგრამ რას მიიჩნევთ სინამდვილეში სწორად? რატომ არის აუცილებელი აზროვნებდე ისე, როგორც სხვები? ფიქრობდე და იქცეოდე ისე, როგორც საზოგადოებაშია მიღებული.
ოდესმე ხომ უნდა მივეჩვიოთ რაღაცის დამოუკიდებლად კეთებას, ის გათქვეფილი ინდივიდუალიზმი ოდნავ მაინც რომ დაუბრუნდეს საწყისს.

31 მაისის პოსტი ანუ ზაფხულიც მოვიდა

მშვენიერი მზიანი დღე იყო. ახლაც ისე ცხელა თავი საჰარაში მოსიარულე ბედუინი მგონია, მაგრამ ეგ არაფერი მთავარი ისაა, რომ დღეს 31 მაისია. მოკლედ, დავხედე ტელეფონს და აღმოვაჩინე, რომ გაზაფხულის ბოლო დღეა, იფიქრებთ მერე რა, დიდი ამბავიო, ეგ ხომ ყოველ წელსააო?! მაგრამ ბედნიერება ხომ წვრილმანებშია. მე კიდე წელს გამახსენდა ასე განსაკუთრებულად. ჰო და პოსტის დაწერა გადავწყვიტე, ხვალიდან ხო ზაფხული იწყება, თანაც იმდენგვარი ემოციით ვარ სავსე, უნდა მოგიყვეთ რაღაც.

ასე, რომ ღმერთი არს ჩვენთან, ვიწყებ :დ

დავიწყებ იმით, რომ დღეს გარეთ ფეხი არ გამიდგამს, ამიტომაც სიცხისგან განადგურებული მეგობრების სტატუსებს, რომ ვკითხულობდი ისე გავერთე თავი უკანასკნელი ნაძირალა მეგონა, რომელიც სხვისი უბედურებით ტკბება. არა და რა ვქნა, მიყვარს მზე, სიცხე და სინათლე, მაგრამ საერთოდ თუ ამოვწყდით ქართველი ერი ამ სიცხეებში და შევეწირეთ მზეს, ეგრეც არ მინდა. ხუმრობა იქით იყოს და ჩვენს ქვეყანაში ნორმა არც ამინდმა იცის, არც ადამიანმა.

ერთი კარგი ჭექა-ქუხილი ნამდვილად გამახარებდა ახლა…

ყოფიერება, როგორც სასიცოცხლო პრობლემა

თანამოსასმენი მშვიდად კითხვისთვის

ადამიანები – მრავალფეროვნები, ხმაურიანები, კეთილები, ჯანმრთელები, ლმობიერები, ბედნიერები, სიცოცხლით სავსენი.
ადამიანები – მრავალგვარი პრობლემის გამომწვევები, შემქნელები მრავალი სასწაულის და უფრო მეტის გამანადგურებლები.
ადამიანები – მხიარულები, მოწყენილები, დაღლილები, ბედნიერები, დეპრესიულები, აგრესიულები, მოღუშულები, ხალისიანები. ადამიანები – არსებები, რომლებიც საუბრობენ, ფიქრობენ, მოძრაობენ, ჭამენ, იცვამენ, ძინავთ; აქვთ უამრავი რუტინა, რომელზე დაფიქრებამაც შეიძლება ჭკუიდან შეგშალოს. ამ რუტინათა უმრავლესობა სასიცოხლო მნიშვნელობისაა, მაგრამ ჩვენივე საზიანოდ უფრო მეტად ვეჩვევით მათ. ძალიან მარტივად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ საკუთარი უსუსურობა, თუნდაც იმის გათვალისწინებით, რომ ჩვენი ხანმოკლე სიცოცხლის მესამედს ძილში ვატარებთ, დანარჩენ დროს კი ერთმანეთს ან საკუთარ თავს ვერჩით.
ეს მხოლოდ დრამატული მხარეა, რადგან უამრავი დადებითი აქვს ჩვენს არსებობას, მაგრამ თვითონვე გვიჭირს ამის დანახვა. გვტანჯავს ისეთი ყოფა-ცხოვრებისეული მოვლენები, როგორიცაა უძილობა, თუმცა შეგვიძლია მისი მარტივად მოგვარება თვალების დახუჭვით (პარალელურად ითვლი: მოდიოდა ერთი მგელი, მოდიოდა ორი მგელი…), თუნდაც ფიქრით, რთულ შემთხვევაში კი ძილის წამლით;

(მ)ორალისტები, გმირები და ლოკოკინები

სათაურში ჩამოთვლილი სამი პუნქტიდან, ორი იმდენად მნიშვნელოვანი და აქტუალურია, რომ წარმოუდგენელიც კია მათზე საუბარი ლოკოკინებიდან დავიწყო; თუმცა,რომ არა ისინი განსაკურებით კი ვიაჩესლავ მიშენკო ამ ყბადაღებულ საკითხებს არ შევეხებოდი.

სწორედ მის მიერაა გადაღებული ეს მშვენიერი ფოტო, რომელიც არაჩვეულებრივ განწყობას ქმნის, სინათლით და ფერების სიხასხასით (მე კი პოსტის დაწერისაკენ მიბიძგა). ორი ძალიან პატარა არსება, რომელსაც თითქმის ვერავინ ამჩნევს, არსებობისთვის იბრძვის; ამ კონკრეტულ შემთხვევაში კი შეიძლება გრძნობებსაც გამოხატავდეს (რამდენადაც ეს შესაძლებელია და თუ ძალიან მხატვრულად არ ჟღერს)

სწორედ ასეა ადამიანებიც, რომლებიც უფრო შესამჩნევად (სინამდვილეში კი შემაწუხებლადაც) იბრძვიან თვითგადარჩენის, თვითდამკვიდრებისა და იმ ყველაფრისთვის, რაშიც “თვით” ანუ საკუთარი თავი ურევია. ვიღაც, განდიდების მანიით ან საკუთარი თავით შეპყრობილ ნაძირალას კი შეუძლია ამბიციებს უამრავი ადამიანის სიცოცხლე შესწიროს, რადგან ასეთია მისი სურვილი. ამ სურვილებს კი ყოველთვის უბრალო ადამიანები ეწირებიან, რომელთა არსებობასაც იმ ლოკოკინებივით ვერ ამჩნევენ ზედა ეშელონებში მშვიდად მოკალათებული, გაქსუებული მილიონრები. მსოფლიო კი შეძრულ-შეშფოთებულია და კაცმა არ იცის როდის შეძლებს ისე დამშვიდებას, რომ ხალხის სისხლი აღარ იყოს საჭირო წესრიგისათვის. ეს ხალხი კი ელოდება როდის ისურვებს ნაძირალათა უფრო დიდი რაოდენობა საჭირო ადგილის განძრევას, უფრო მეტი სიცოცხლის გადასარჩენად.
არც კი ვიცი რა შეიძლება ვუწოდო შიშველი ხელებით, ტყვიის წინააღმდეგ, საკუთარი დამოუკიდებლობის დაცვას – გმირობა თუ სიგიჟე, მაგრამ ასეთი გმირული სიგიჟეები კვებავს სამყაროს, რათა საბოლოოდ არ განადგურდეს.

ამ ყველაფრის ფონზე კი ქართულ ტელესივრცეში ჩნდება ახალ “ბრძენმეტყველთა” ნაკადი, რომელიც მოუწოდებს ხალხს თავისუფალი ცხოვრებისა და აზროვნებისაკენ, რომელიც უკვე წინასწარ უქმნის ჩარჩოებს იმის შეხსენებით რა არის ცუდი და რა კარგი, რა ძველმოდურია და რაა სასურველი.

ღმერთი და ადამიანები

აუცილებელი თანამოსასმენი!

“ღმერთი- სიყვარულის, რწმენისა და თაყვანისცემის ზებუნებრივი, “ყოველთა არსთა მაარსებელი“, რომელიც დამახასიათებელია ყველა რელიგიისთვის, გარდა პირველყოფილი რელიგიის ადრეული ფორმებისა. იგი არის აღმატებულთა შორის უაღმატებულესი, უზენაესი სახელი, სიყვარულისა და რწმენის განსახიერება.”

აი რისი თქმა შეუძლია ვიკიპედიას ღმერთის შესახებ. ასე მოკლედ და უბრალოდ იმ საკითხზე, რაზეც მსოფლიო ალბათ ვერასდროს შეთანხმდება.

ეს განმარტება ზოგისთვის სრულიად მისაღებია, ზოგი კი ურჯულოსა და მკრეხელს უწოდებს, ვინც ღმერთის შესახებ საუბრისას მსგავსი უბრალო ფრაზით შემოიფარგლება. ზოგისთვის ღმერთი მთელი ცხოვრებაა, არსი და განმსაზღვრელი მისი ყოველი ნაბიჯის, ქმედების. სწორედ ასეთი ადამიანები უძღვნიან თავს იმ ძალას, რომელიც ყველაფრის საწყისია. ახლა კი, მიდი და ესაუბრე მათ ამ უზენაესი ძალის არსებობა – არ არსებობაზე, ეს ხომ მათი მთელი ცხოვრების გარდაქმნაა, შეურაცხყოფა და დამცირებაა.

არსებობენ ადამიანები, რომლებისთვისაც ღმერთი ხსნაა, მშვიდი ძილისა და სიზმრების საშუალება, რომელიც მათ მღელვარე ცხოვრებას ამშვიდებს, იძინებენ და იღვიძებენ იმის იმედით, რომ ამ მცირეხნიანი სიცოცხლის შემდეგ მარადიული, ბედნიერი და ტანჯვისგან განთავისუფლებული სიცოცხლე ელით. ისინი ყოველ ფრაზაში ღმერთს ეთაყვანებიან, ცდილობენ ამ ხსნისთვის იცოცხლონ; თანამედროვე მსოფლიოში კი იწონებენ და აზიარებენ წმინდანთა ფოტოებს, წერენ ლოცვებსა თუ ეპისტოლეებს და აწვდიან სამყაროს რელიგიურ ნაწილს, რომლებიც ამ “ეშმაკისეულ ტექნოლოგიებს” რწმენისთვის იყენებს.

ამ ადამიანთა ნაწილი კატეგორიაა ისეთი ხალხისა, რომელიც “მარხვაზეა”, ლოცულობენ და მარხვისას იცვამენ კაბებს, ატარებენ თავსაფრებს რამდენიმე საათით და აბარებენ აღსარებას, მერე კი სუფთა სინდისით იგივეს აკეთებენ, რაც ერთი კვირის შემდეგ უნდა მოინანიონ; სხვებს მორჩილებისა და ლოცვისაკენ მოუწოდებენ და ყოველი გაჩენილი კითხვისთვის ათობით მეტანიას მორჩილად ასრულებენ. ისინი დღეს რიგში დგანან ეკლესიასთან და ლანძღვა-გინებით მიიწევენ წმინდა ნაწილებთან მისაახლოებლად, მერე კი აღტკინებულები უბრუნდებიან საკუთარ სამყოფელს.

ჩვენ – ადამიანები

ჩვენ – ადამიანები, განსაკუთრებით ქართველი ადამიანები-“ხალხი, რომელიც განთქმულია ლამაზი სადღეგრძელოებითა და სუფრის ტრადიციებით, დროის უყაირათო ხარჯვითა და სხვა ჭეშმარიტი ქართული თვისებებით” (სხვა საკითხია რამდენად ლამაზი და ჭეშმარიტია ჩვენი სადღეგრძელოები თუ წესები).

ზოგჯერ რთულია ამ მსუნთქავ, მოძრავ და ძირითადად გამანადგურებელ არსებებს ადამიანები უწოდო, რადგან საკუთარი საუბრით, მოქმედებებით და მზერითაც კი გაიძულებენ იფიქრო, რომ ყველანი ერთნაირი მონოტონურობით ცხოვრობთ, მუშაობთ, სუნთქავთ, ჭამთ და ეჯაჭვებით ნივთებს, განსაკუთრებით კი ძვირიან ნივთებს, რომლებსაც მომავალში არანაირი ფასეულობა არ გააჩნია. ფიქრობ ამ ყოველივეზე და ღიზიანდები თუ რატომ არიან ადამიანები კმაყოფილნი იმ ერთფეროვნებით, რომელიც ოდესღაც ვიღაცამ შეუქმნა და არც კი ცდილობენ გარკვევას რა არის მათთვის მეტად ფასეული.
ამდენი განსხვავებული ადამიანის ასეთი მსგავსება დამღლელად თვალშისაცემია; შენ იწყებ შესწავლას თუ რას წარმოადგენენ ისინი, როგორ ცხოვრობენ, რას აკეთებენ და ხედავ მთელ ისტორიას, რომელსაც ერთგვარად ახარისხებ.

უნივერსიტეტი, როგორც სასჯელი

ალბათ სათაურმა გაფიქრებინად, რომ უნივერსიტეტის, სწავლის ან რაიმე კონკრეტული დეტალის ლანძღვას წაიკითხავთ, მაგრამ ასე არ არის, შეურაცხყოფა ზოგჯერ მოსაბეზრებელია; უბრალოდ მინდა დაინახოთ, როგორია სტუდენტების უმრავლესობის ტიპიური მდგომარეობა დღეს.

სწავლა (მას შეიძლება ეგრედ წოდებულიც დავარქვათ, ზოგიერთ შემთხვევაში), როგორც ყოველთვის 9 საათზე იწყება; თუმცა მეორე და მეოთხე კურსელები, მხოლოდ პირველ საათზე უერთდებიან სტუდენტური ცხოვრების ყოველდღიურობას. უერთდებიან- ეს ოფიციალურად, თუმცა აქაც არსებობს გამონაკლისები, რომელთა რიცხვი საკმაოდ დიდია. სწორედ ეს უკანასკნელნი (მეოთხე კურსელები) არ დადიან უნივერსიტეტში ყოველდღიურად. არა თუ არ დადიან, “ურცხვად აცდენენ და შლიან” სასწავლო პროცესს.
დიახ, მეგობრებო, თქვენ შეიძლება იღიმით, მაგრამ ამ დროს ნამდვილად ცდება თანხა, რომელსაც იხდიან სტუდენტები; ლექტორის ნერვები და დრო; ზოგჯერ განათლებაც, რადგან წინა საღამოს კარგად “მოემზადა” ლექციისთვის და კიდევ ერთხელ გადაიმეორა მასალა, რომელიც სტუდენტებისთვის უნდა გაეცნო. ამ დროს კი ასეთ სტუდენტთა უმრავლესობა, ეზოში მშვიდად დგას (რადგან ახლა ზამთარია და ცივა, უფრო უნივერსიტეტის კორიდორში გათბობასთან, ან ბიბლიოთეკაში, ან კიდევ ცარიელ აუდიტორიაში), ან ურცხვად ნებივრობს საწოლში. ამის შედეგი ის არის, რომ რეიტინგულზე, რომელზეც 20 ქულა იწერება, ლექტორთა ნაწილი ითვალისწინებს არდასწრებას და არა მარტო სემინარის ქულას არ წერს, არამედ უშუალოდ ამ გასაცოდავებული ქულიდანაც აკლებს რაღაც ნაწილს ან სასწაულებრივად მკაცრობს წერითი ნაშრომის გასწორებისას.

გა-დაღლა

დაღლა
გადაღლა
ძალის გამოცლა
ყველაფრის ყელში ამოსვლა

არსებობს სიტყვები, რომლებიც ნათლად ასახავენ ჩვენს ემოციებს, გრძნობებს, რომელთა გამოხატვა ზოგჯერ არასასურველი ან უბრალოდ შეუძლებელია.

ამ დროს მრავალგვარი შეგრძნება გაქვს, გიტრიალებს განსხვავებული ფიქრები და სიმწრის სიცილით იხსენებ ბევრ ფაქტს, ადამიანს, წუთებს, როცა საკუთარი თავი მნიშვნელოვანი ან სრულიად უმნიშვნელო გგონია.
არა, ეს დეპრესია არაა; ვერ ვიტან სწორედ მას, მისი პოპულარობის გამო. მე გადაღლაზე ვსაუბრობ, როცა ძალა არ გაქვს ან უბრალოდ აღარ გინდა არაფრის კეთება; მხოლოდ იმიტომ, რომ უკვე იცი შედეგი: არაფრის მომცემი, არაფრის მომტანი, ემოციური და ფსიქოლოგიური კრახი, წნეხი გარემოსა და ადამიანებისაგან.
ეს გადაღლაა. ამოსუნთქვაც, რომ გეზარება ან უბრალოდ არ გსურს. ფიქრობ ადამიანებზე, რომლებსაც მარტივად შეუძლიად დათმონ საკუთარი პრინციპები სურვილების სანაცვლოდ და მერე ქედმაღალი მზერა ისევ შერჩეთ. ადამიანები, რომლებსაც არ შეუძლიად ერთი დღე მაინც გაატარონ მშვიდად, უბრალოდ საკუთარი თავისთვის ან საუთარ თავთან. არა, მათ უნდა წაიღონ შენგან სითბო, სიკეთე, ემოცია და “გაგძარცვონ” ასე ურცხვად, მიზეზად კი მეგობრობა მოაქვთ, ან უბრალოდ შენ აძლევ ამის ნებას.
შენ კი იღლები, იღლები ამ ადამიანებისა და საკუთარი თავისაგან. გწყინდება სამყარო, ადამიანები, ალბათ საკუთარი თავიც. განსაკუთრებით ბევრს ფიქრობ იმ, უსახურ სამყაროზე, რომელშიც იძირები, ისე თითქოს მორევი გითრევს და რაც უფრო ბევრს იბრძვი, უფრო ეფლობი.