ის თაობა…

თაობა – მეტად საინტერესო სიტყვაა, ნებისმიერ შემთხვევაში, ნებისმიერ კონტექსტში, ნებისმიერ დროს; თუმცა ძირითად შემთხვევაში თაობებს შორის კონფლიქტთან ასოცირდება. აი ისეთთან, ჩვენ, რომ ყოველდღე ვხვდებით; მშობლებისა და ბებია-ბაბუების თაობა, რომ გვლანძღავს და წყალწაღებულებს გვეძახის.
გასაკვირია პირდაპირ!

• ის თაობა ვართ, დამოუკიდებლობას, რომ ითხოვს, თუმცა სიკვდილივით ეშინია ამის;
• ის თაობა ვართ, მაინც, რომ უნდაა ეს დამოუკიდებლობა და მისი გემოს გაგებას ნატრობს;
• ის თაობა ვართ, დემოკრატიას, რომ ითხოვს და დიქტატურას აფეტიშებს;
• ის თაობა ვართ, წინა თაობებს, რომ ირონიით უსმენს, როცა ისინი წარსულის დიდებაზე, საბჭოთა კავშირის სიძლიერესა და იმ “სიმშვიდეზე” საუბრობს, როცა ყველას თავისი საქმე ჰქონდა; ჩვენ კი უსაქმოდ “ვყრივართ” ქუჩაში;
• ის თაობა ვართ, შენიშვნების მიღება, რომ არ უყვარს და კორექტულობას, რომ ითხოვს; თუმცა უფრო მეტად ჩვენგან მოითხოვენ ამას;
• ის თაობა ვართ, ქუჩაში, რომ იფურთხება და სიგარეტის ნამწვავებს ყრის;
• ის თაობა ვართ, დედების სიყვარული და ზრუნვა, რომ დაავიწყდა და ოჯახი ემიგრანტობასთან ასოცირდება;
• ის თაობა ვართ, საკუთარ ქალაქს, რომ ვერ იტანს და გვამად იხსენიებს ყველაფერ აქაურს; სულს, რომ უხუთავს და სუნთქვის საშუალებას, რომ არ აძლევს;
• ის თაობა ვართ, ინდივიდუალიზმს ერთმანეთის მიბაძვაში, რომ ეძებს; თუმცა ჩვენში ძლიერია ინდივიდუალიზმი;